Söz bitti belki, yüzüm silindi, kırıldı aynam. Ama yeni başlıyor onun hikâyesi. Gözleri heyecan dolu, bilmediğinden ürkerken, merakla yaklaşıyor aynı zamanda ona, her neyse. Eline alıyor, içine bakıyor, kokluyor bazen; bazen tadına bakıyor dilinin ucuyla. Ama hep heyecanlı, hep anlatıyor. Ellerini kullanıyor bazen, bazen göz kapaklarını, kirpiklerini. Bazense, sadece üzerine basa basa diline getirdiği “r”lerini kullanıyor beni kendisine kilitlemek için. Hep konuşuyor, hep yetişmeye çalışıyor bir yerlere.
Bir ev arzuluyor sıklıkla, evde olma hissi ona güven veriyor belli ki. Ve diğerleri gibi sıkılmıyor ona güven veren bir şeyi başkalarına söylemekten. Korkmuyor deşifre olmaktan, çekinmiyor bilinmekten.
Oyunlar oynuyor kendince, yerlerde, yerden yükseklerde. Kahkahaları, güven kokan evin duvarlarına çarpıp çarpıp geri geliyor, büyüyerek daha da. Susuyor sonra, anlaşılabilecek her manada susuyor. Önce bir bardak, ardından elma suyu değiyor dudaklarına. Sudan daha çok sevdiğini söylüyor elma suyunu. Ama bilmiyor elma suyu içerken de su içtiğini. Susuyor sonra, bilinen her mana susuyor yine.
Onu yazarken, onu dinlerken, onunla konuşurken hatta başka zamanların insanları olduğumuz hissine kapılıyorum istemeden. Dilim belki onun diline benzemediğinden, görüntüm onunkinden uzak olduğundan belki, anlaşamadığımızı fark ediyorum bazen. Fark etme’lerime kızıp ‘yok canım’lıyorum kendimi. Halının altı doluyor yine yeni süpürdüklerimle. Oysa konuşuyor hâlâ, coşkuyla, anlatıp duruyor. O gün ne yaptığını, yarın ne yapacağını, yarın için duyduğu heyecanı anlatıyor. Bitmiyor anlatmaları, ben de dua ediyorum bir yandan hiç bitmesin diye.
O yeni yeni seslenmeyi, söylenmeyi öğrendi. O, giydiklerinin adını bile yeni yeni biliyor. Ona kendi yaptığı her şey olağanüstü geliyor şimdilerde. O her daim içinden geleni söylüyor, yapıyor, dur durak bilmeden koşturup duruyor.
O bir insan yavrusu. Adını yazmayı yeni yeni bilen, insana yavruyken nasıl “insan” olduğunu yeniden bildiren.
Yorumlar
Yorum Gönder