Bir Otobüs Camından...
Ben ardımı dönüp giderken, sen ellerini kaldırıp gitme dedin yalnız, ama ben gittim. Gidecek bir yerim olduğundan değil, gidecek yerlerim var sandığımdan biraz, ama en çok kendi içime düşmüşlüğümden. Gittim. Seni bir otobüs camından izlerken, sen bir otobüs camının ardından bakarken bana son kez.
Bir şehir nasıl kül olurmuş bir anda, o "an" ne kadar uzun sürermiş istediği zaman, gördüm giderken. Ne çok şey gördüm gideken bilsen. Senin varlığının nasıl karıştığını yokluğa, bundan sonra, olur ya çağırmak isterse sesim seni, bana yanıt vermeyecek sesini yuttuğunu. Ve seni aslında, hiçbir zaman kazıyamayacağımı içimden. Gördüm.
Şehrin mor çiçekleri yanmıştı önce, şimdi tutuştu kırmızı laleler.
Bir varmış, bir yokmuş, bir gülmüş, bir sönmüş, bir yanmış, hep yanmış demiştim yanarken mor çiçekler.
Şimdi sözüm yok yangınına lalelerin.
Ben gittim ardımı dönüp sen ellerini kaldırıp gitme dedin isteksiz, bir otobüs camından gördüm, kül oldu şehir...
Bir şehir nasıl kül olurmuş bir anda, o "an" ne kadar uzun sürermiş istediği zaman, gördüm giderken. Ne çok şey gördüm gideken bilsen. Senin varlığının nasıl karıştığını yokluğa, bundan sonra, olur ya çağırmak isterse sesim seni, bana yanıt vermeyecek sesini yuttuğunu. Ve seni aslında, hiçbir zaman kazıyamayacağımı içimden. Gördüm.
Şehrin mor çiçekleri yanmıştı önce, şimdi tutuştu kırmızı laleler.
Bir varmış, bir yokmuş, bir gülmüş, bir sönmüş, bir yanmış, hep yanmış demiştim yanarken mor çiçekler.
Şimdi sözüm yok yangınına lalelerin.
Ben gittim ardımı dönüp sen ellerini kaldırıp gitme dedin isteksiz, bir otobüs camından gördüm, kül oldu şehir...
Gecelerin en güzelleri bir bir düşerken takvim yapraklaırndan, keşke biraz daha fazla yazınızı okuyabilsem diye her gün uğruyorum "mekânınıza."
YanıtlaSilBazen günler geçiyor ku yoksunuz. Ne siz, ne iki satır yazınız.
Güncellenmiş hâlini görünce sitenin, nefesimi tutup okuyorum. Bir dua gibi.
Ve daha ilk cümleden kalp denen yitik şehrim düşüveriyor: "Ben ardımı dönüp giderken, sen ellerini kaldırıp gitme dedin yalnız, ama ben gittim."
Gerekçe ise gayet naif: "Gidecek bir yerim olduğundan değil, gidecek yerlerim var sandığımdan biraz, ama en çok kendi içime düşmüşlüğümden."
Aslı Hanım, aslını söyleyecek olursam ne şehrin yangın görmüş mor çiçekleri, ne kül olmuş şehirden arda kalanlar... hepsini geçtim, insanın "iyi ki insanım" dediği noktada siz varsınız.
Tebrikler, yeniden.
Teşekkürler, bir kez daha.
Salih'ciğim..
YanıtlaSilÇok naziksin.. Her sözünde ayrı gururlanıp keyifleniyorum.. Övgülerin yükseltiyor beni, sağ olasın..
Yazamıyor ya insan bazen, tıkanıyor kaleminin ucu.. Öylesi benimki de, ara ara oluyor..
O dönemler işte, iyi bakmalı yine de..
Nadasa bıraktım kendimi..
Sesim çıkıyor arada..
Senin ki de eksilmesin..
Sevgiler..
gitmek mühim değil de,
YanıtlaSilbeklendiği gibi tok bir sesle gitme'li cümleler duyamamak zor olanı belki de..
seslendiğinde sevdiceğin adını, onun gülümseyen yüzünü görememek bi yana; sessizliğin karşına çıkması yanan bir şehrin dar sokaklarında..
vel hasıl-ı kelam zor zanaat ayrılmak ve acısı çıkmadan içinden yazmaya koyulmak..
daim ol..
Nasıl da doğru..
YanıtlaSilO gür sesiyle sevdiceğin, gitme'lerini sakınması.. Nasıl da kırıyor, ediyor darmadağın..
Acısı çıkmadan..
Daim ol, sen de..