beni anlamadın
bıraktığımda böyle değildin. daha durgun, daha kendini bilir görünüyordun yakınlaştıkça. hele içine girdikçe anlıyordum köklerinin nasıl da sağlam tutunduğunu toprağına ve nasıl sarsılmaz olduğunu, ayakta kaldığını. ama şimdi… baktığımda böyle değilsin.
günler gecelerce izledim seni. sessiz ve sadece kendimi dinleyerek. en büyük hatayı da burada yaptım belki. biraz dinleseydim seni o aralar, duyabilirdim içinden geçenleri. ama ben kendimi dinlemeyi yeğledim ve sustum seni. aslında bas bas bağırdım ya… derinleştirmeyeceğim daha fazla. zaten boğulmak üzereyim.
izledim seni dedim az önce. izledim, oturmanı, kalkmanı, ellerini ve gözlerini. gözlerinin kaçışlarını, gelişlerini -ki onlar en sevdiklerimdi-. sonra yavaş yavaş baktım ben gibi bakıyor, ben gibi duyuyor, konuşuyorsun hayatı. beni dinlemezken nereden duydun bunları deme. duydum. seni dinlemek için illa kulaklarımın seni duyar olması gerekmiyordu nihayetinde. ben, beni dinlerken seni duyabiliyordum. sonra konuşabiliyordum seni, sonra bakabiliyordum sana, içebiliyordum seni ama doyamıyordum. bunlar mühim olmayan detaylardı ve ben dünyanın görüp görebileceği en büyük yalancıydım.
sessizliğimde bunca şeyi duyduktan dinledikten sonra, anlatmaya başladım. tüm bu gözlemlerimi, özlemlerimi sonra. avuçlarının arasında bir gece bile olsa uykudan ölmek istediğimi. evet, bildiğin, tanıdığın, gördüğün yüzüm, avuçlarının arasında öylece, gözlerinin içine baka baka bir gece yarısı ölmek istediğimi, istediğim gibi de öldüğümü. yanaklarıma yaslanmış baş parmaklarının gözlerimden akan yaşları sildiğini ve dudaklarımda söndürdüğünü. ama o parmakların söner sandığı bir yangını nasıl da bilmeden, nasıl da içten içe bilerek körüklediğini anlatmaya başladım.
sen, intikam alırcasına, geçmişin oyuklarını kendin kapatmak istedin kulak tıkamalarınla. dinlemedin kısaca; dinledin, anlamadım beni. derin uykulardı ölmelerim gözünde, çığlıklarım, uyu diye söylediğim ninnilerdi sanki yüzüne değen, ben, sanki bir hiçtim karşı koltuğunda oturan fakat ellerim dizinde. ne hikmetse!
dinledin. anlamadın.
hakkını yemedim.
günler gecelerce izledim seni. sessiz ve sadece kendimi dinleyerek. en büyük hatayı da burada yaptım belki. biraz dinleseydim seni o aralar, duyabilirdim içinden geçenleri. ama ben kendimi dinlemeyi yeğledim ve sustum seni. aslında bas bas bağırdım ya… derinleştirmeyeceğim daha fazla. zaten boğulmak üzereyim.
izledim seni dedim az önce. izledim, oturmanı, kalkmanı, ellerini ve gözlerini. gözlerinin kaçışlarını, gelişlerini -ki onlar en sevdiklerimdi-. sonra yavaş yavaş baktım ben gibi bakıyor, ben gibi duyuyor, konuşuyorsun hayatı. beni dinlemezken nereden duydun bunları deme. duydum. seni dinlemek için illa kulaklarımın seni duyar olması gerekmiyordu nihayetinde. ben, beni dinlerken seni duyabiliyordum. sonra konuşabiliyordum seni, sonra bakabiliyordum sana, içebiliyordum seni ama doyamıyordum. bunlar mühim olmayan detaylardı ve ben dünyanın görüp görebileceği en büyük yalancıydım.
sessizliğimde bunca şeyi duyduktan dinledikten sonra, anlatmaya başladım. tüm bu gözlemlerimi, özlemlerimi sonra. avuçlarının arasında bir gece bile olsa uykudan ölmek istediğimi. evet, bildiğin, tanıdığın, gördüğün yüzüm, avuçlarının arasında öylece, gözlerinin içine baka baka bir gece yarısı ölmek istediğimi, istediğim gibi de öldüğümü. yanaklarıma yaslanmış baş parmaklarının gözlerimden akan yaşları sildiğini ve dudaklarımda söndürdüğünü. ama o parmakların söner sandığı bir yangını nasıl da bilmeden, nasıl da içten içe bilerek körüklediğini anlatmaya başladım.
sen, intikam alırcasına, geçmişin oyuklarını kendin kapatmak istedin kulak tıkamalarınla. dinlemedin kısaca; dinledin, anlamadım beni. derin uykulardı ölmelerim gözünde, çığlıklarım, uyu diye söylediğim ninnilerdi sanki yüzüne değen, ben, sanki bir hiçtim karşı koltuğunda oturan fakat ellerim dizinde. ne hikmetse!
dinledin. anlamadın.
hakkını yemedim.
ben anlarim ki.
YanıtlaSil