Kör!

Aynı şeyleri söyleriz, aynı dertlerden yakınırız. Uzak yerlerde durur da birbirimize bakarız. Gecenin bir yarısı, susar, yalnız uykulara yatarız. Çünkü sözlüklerimizden def ettiğimiz onlarca sözcüğümüz vardır bizim, çünkü son sevişmelerimiz hep, sırtını yalnızlığa dayamış, teklikten güç bulan sözcüklerle hayat bulmuştur. Biz yakınırız, ne fenadır “yalnızlık”, “tükenmek” ne fenadır, “eksilmek”, “yitmek”. Geveler dururuz!

Gelmez “kavuşmak” aklımıza. Biraz olsun “sarılmak” düşmez hatrımıza, uykumuzu bölmez titreyerek “sokulmak” birbirimize..

Nasıl da boşa şu yaşadığımız, görmüyor musun?