Sahip!

Sahip olamadığıdır dünyası,
onu konuşur, onu yaşar, dilini durmadan ona bular.
Gece gündüz dinlemeden,
kendini ait olduğuna sunar, bir tek onu diler,
sahip olamadığını...
Daha sahibi değilken,
doldurur onunla dünyasını.

Bir gece uyur.
Bir sabah uyanır.
Gün başka doğar.

Sahip olamadığıdır telefonun ucundaki.
"Gel" der, "gel bana doğru"...
Gözleri aralanır, açılabildiği kadar açılır.
Dün avuçlarında olmayan, şimdi koynundadır.

Artık sahip olduğudur dünyası,
onu konuşur, onu yaşar, dilini durmadan ona bular.
Gece gündüz dinlemeden.

Bir fani yürekse deli gibi çırpınır bu sahip olmalar debelenmesinde.
Araya girebilsin, kendine yer edinebilsin diye.
İçi içini yer durur.
Sahip olmayı beceremediğidir konuştuğu, yaşadığı dilini buladığı...

Vazgeçer bir geceyarısı bu kavgasından.
Var olmak neden bu kadar yok olsundur ki?
Neden bu kadar yorucu olsundur
bir insanın ömründe tutunacak yer bulmak?
Nedenlere neden boğulsundur daha fazla?

Bir gece uyur.
Bir sabah uyanır.
Gün başka doğar.