İnsanın Acısından Beslenmek

Her kim ki Van'daki felaketin ardından "iyi oldu, göndermeyin yardım" der, bunu aklından geçirirse, odur bölünmek için ilk ilmeği çözen.. 

Hain her yerde hain nihayetinde, hain benim evimin arka sokağında da hain, Van'da da, Hakkari'de de.. 

Fakat o felaket, benim vatanımın toprağında oldu, benim insanımın başına geldi, canı yandı.. Şimdi onu itmek, ötelemek, bölünmeye razı, dünden hevesli olmanın işaretidir olsa olsa.. 

Çünkü oradaki anne bitirecek terörü, oğlunu dağa göndermeyecek olan o anne.. O anne bugün yıkılan evinin başında beklerken, ona elini uzatmayan devlet, asker, polis nasıl çıkıp da "siz bizdensiz, biz ayrı gayrı değiliz" diyecek, hangi yüzle?

Hem biz değil miyiz, dünyanın öbür ucunda gözyaşı döken çocuklar gördüğümüzde, onlarla ağlayanlar? Burnumuzun dibindeki evlatlara, annelere, babalara nasıl sessiz kalır, bir de sessizliğimize çirkin örtüler sereriz? Biz değiliz dünyanın öbür ucunda gözyaşı döken çocuklar gördüğünde ağlayanlar.. "Bu" biz, bu "bizlik" bizden değil.. 

Dünyadaki üzerindeki hiçbir canlı, insanın acısından beslenmez. 

Dünyadaki üzerindeki hiçbir canlı, acıdan hayat bulmaz.

İnsan görünenler dışında..